Nieobecność w pracy spowodowana chorobą. Co powinien wiedzieć pracodawca?

Ten rok, ze względu na panującą na świecie pandemię, jest szczególny. Wprowadzanie nowych, restrykcyjnych zasad sanitarnych w zakładach pracy oraz placówkach oświatowych dodatkowo wpłynie na poziom absencji. Do tej pory w wielu zakładach pracy normą było, że pracownicy przychodzili do pracy przeziębieni, a wielu rodziców odprowadzało do przedszkoli i szkół przeziębione dzieci. Nie było to właściwe, ale było akceptowane. Obecnie zaleca się, aby osoby mające bardzo złe samopoczucie, czujące się chore, mające łagodne objawy ze strony układu oddechowego powstrzymywały się od przebywania wśród ludzi i pozostawały w domu do czasu powrotu do zdrowia. Z pewnością będą osoby, które w takiej sytuacji wykorzystają urlop wypoczynkowy, ale większość uda się do lekarza w celu otrzymania zwolnienia lekarskiego. 

Z jakiego powodu i jak długo pracownik może być nieobecny?

Choroba własna pracownika
Pracownikowi, czyli osobie zatrudnionej na podstawie umowy o pracę, mianowania, powołania, wyboru i spółdzielczej umowy o pracę przysługuje prawo do nieświadczenia pracy z powodu choroby. Okres niezdolności do pracy z powodu choroby jest usprawiedliwioną nieobecnością w pracy.
Przez pierwsze 33 dni niezdolności do pracy spowodowanej chorobą pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia tzw. chorobowego, które jest płatne ze środków pracodawcy. Liczba dni niezdolności do pracy dotyczy danego roku kalendarzowego. Nie musi być zachowana ciągłość.
Pracownicy, którzy ukończyli 50. rok życia, mają prawo do wynagrodzenia chorobowego za 14 dni niezdolności do pracy spowodowanej chorobą, w roku kalendarzowym następującym po roku, w którym pracownik ukończył 50. rok życia.

Przykład
Pracownik, legitymujący się rocznym stażem pracy, zachorował i otrzymał zwolnienie lekarskie na okres 15 dni, od 6 do 20 marca 2019 r. Następnie chorował jeszcze: od 22 do 24 czerwca 2019 r. 
(3 dni), od 28 września do 7 października 2019 r. (10 dni), od 30 listopada do 22 grudnia 2019 r. (23 dni). Za 33 dni zwolnienia otrzymał wynagrodzenie chorobowe, finansowane ze środków pracodawcy, od 34 dnia nieobecności otrzymywał zasiłek chorobowy finansowany z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, tj. od 5 do 22 grudnia 2019 r.

Prawo do wynagrodzenia chorobowego przysługuje na podstawie art. 92 k.p., natomiast zasady wypłaty zasiłku chorobowego uregulowane są w ustawie z dnia 25.06.1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 870).
Pracownikowi, który choruje dłużej niż 33 dni (14 dni) w ciągu...