Praca zmianowa a prawo
Artykuł 146 k.p. dopuszcza możliwość stosowania pracy zmianowej bez względu na stosowany system czasu pracy. System zmianowy najczęściej stosowany jest w systemie podstawowym (dwie lub trzy zmiany) lub równoważnym (dwie zmiany). Ze względu na specyfikę zadaniowego czasu pracy nie jest możliwe wprowadzenie pracy zmianowej.
Oprócz uregulowań zawartych w Kodeksie pracy w definiowaniu pracy zmianowej pomocne są zapisy zawarte w Dyrektywie 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy (Dz. Urz. UE L 299 z 18 listopada 2003 r.), która uściśla pojęcie:
- pracy w systemie zmianowym: jest to każda forma organizacji pracy w systemie zmianowym, zgodnie z którą pracownicy zmieniają się na tych samych stanowiskach pracy według określonego harmonogramu, łącznie z systemem następowania po sobie, który może mieć charakter nieprzerwany lub przerywany oraz pociąga za sobą konieczność wykonywania pracy przez pracownika o różnych porach w ciągu określonych dni lub tygodni;
- pracownika wykonującego pracę w systemie zmianowym: jest to pracownik, którego plan pracy jest częścią pracy w systemie zmianowym.
Podobne jest także stanowisko Komisji Prawnej Głównego Inspektora Pracy z dnia 13 sierpnia 2009 r. w sprawie pojęcia systemu pracy zmianowej (KPGIP 2009/08/13-1): „(…) cechą charakterystyczną pracy zmianowej jest zmiana pracowników na tych samych stanowiskach. Nie jest zatem pracą zmianową na przykład praca, w której pracownik pracuje cztery dni od godziny 7, a jeden dzień od godziny 10, jeżeli nie zmienia innego pracownika na tym stanowisku. Można to uznać jedynie jako indywidualny rozkład czasu pracy tego pracownika”.
Zapraszamy: https://prezentmarzen.com/biznesowa-sesja-zdjeciowa-wroclaw-50/
Przykład 1.
Rozkład czasu pracy pracownika w listopadzie 2016 r. przewiduje, że pracuje on w następujący sposób (tab. 1.)
Pracownik nikogo nie zastępuje na tym stanowisku ani nie jest zastępowany przez inną osobę. Nie jest to praca na zmiany. Pracownik pracuje na jedną zmianę, ale ma wyznaczone różne godziny rozpoczynania i kończenia pracy (indywidualny rozkład czasu pracy).
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Wś | A | A | A | W5 | Wn | B | B | B | B | Wś | W5 | Wn | A | A |
| 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| A | A | A | W5 | Wn | A | A | A | A | A | W5 | Wn | B | B | B |
Praca zmianowa. Kodeks pracy
Artykuł 150 k.p. stanowi, że systemy i rozkłady czasu pracy oraz przyjęte okresy rozliczeniowe czasu pracy ustala się w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie pracy albo w obwieszczeniu, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu pracy.
System pracy „weekendowej” i skróconego tygodnia pracy wprowadzany jest na podstawie umowy o pracę (art. 150 § 6 k.p.).
Pracą zmianową mogą być objęci wszyscy zatrudnieni w zakładzie pracy pracownicy lub tylko niektóre ich grupy. Najczęściej praca na zmiany dotyczy pracowników bezpośrednio produkcyjnych. Z pracą zmianową będziemy mieć do czynienia w handlu, zakładach produkcyjnych, służbie zdrowia itp.
Skutkiem wprowadzenia zmianowej organizacji pracy jest dopuszczalność pracy w niedzielę i święta (art. 15110 k.p.) oraz możliwość skrócenia odpoczynku tygodniowego do 24 godzin.
Praca na 3 zmiany - grafik
Zmianowa organizacja pracy zobowiązuje pracodawcę do tworzenia rozkładów czasu pracy. Zgodnie z przepisami rozkład czasu pracy powinien wskazywać dni pracy oraz godziny świadczenia pracy w tych dniach, a także określać dni wolne od pracy (z określeniem ich rodzaju). Rozkład czasu pracy należy sporządzić na okres nie krótszy niż okres rozliczeniowy, obejmujący jednak co najmniej miesiąc. Pracodawca zobowiązany jest przekazać pracownikowi rozkład czasu pracy co najmniej tydzień przed rozpoczęciem pracy w okresie, na który został sporządzony ten rozkład. Rozkład może być sporządzony w formie papierowej lub elektronicznej (art. 129 § 3 k.p.).
Modele pracy zmianowej
Praca zmianowa może być zorganizowana w trzech systemach:
1) system nieciągły:
- praca odbywa się na dwie zmiany,
- zachowana jest przerwa w świadczeniu pracy w nocy,
- zachowana jest przerwa tygodniowa (weekendowa);
2) system półciągły:
- praca odbywa się na trzy zmiany,
- zachowana jest przerwa tygodniowa (weekendowa);
3) system ciągły:
- praca odbywa się na trzy zmiany, we wszystkie dni tygodnia.
Możliwe są oczywiście modyfikacje w ramach powyższych systemów, np. system ciągły w równoważnym systemie czasu pracy (wydłużenie wymiaru czasu pracy do 12 godzin na dobę) będzie miał tylko dwie zmiany.
Przykład 2.
W zakładzie pracy wprowadzono pracę na dwie zmiany: pierwsza zmiana od godz. 7.00 do 15.00 oraz druga zmiana od godz. 13.00 do 21.00. Pracownicy pracują od poniedziałku do piątku, z przerwą w sobotę i niedzielę.
Przykład 3.
W zakładzie pracy pracownicy pracują w systemie zmianowym: pierwsza zmiana od 6.00 do 14.00; druga zmiana od 14.00 do 22.00 i trzecia zmiana od 22.00 do 6.00. Pracownicy pracują od poniedziałku do piątku, z przerwą w sobotę i niedzielę.
Przykład 4.
W zakładzie pracy obowiązuje zmianowy system pracy. Ze względu na charakter działalności zakład pracuje we wszystkie dni tygodnia, łącznie z niedzielami i świętami. Rodzaj działalności umożliwia stosowanie równoważnego systemu czasu pracy, z przedłużonym dobowym wymiarem czasu pracy do 12 godzin. Zmiany ustalono w następujący sposób: pierwsza zmiana od 6.00 do 18.00, druga zmiana od 18.00 do 6.00.
Praca jednozmianowa
W świetle obowiązujących przepisów nic nie stoi na przeszkodzie, aby przypisać pracownika do określonej zmiany na dowolnie długi czas, a nawet na stałe.
Przepisy prawa pracy nie zawierają regulacji, która ograniczałaby liczbę dni, w jakiej pracownik może wykonywać pracę na określonej zmianie, np. na drugiej zmianie od 14.00 do 22.00. Można też przypisać pracownika z pierwszej zmiany, na której zwykle pracował, do zmiany drugiej. Nie ma tu potrzeby wykazywania szczególnego uzasadnienia (szczególnych potrzeb pracodawcy).
Wyjątek w tym zakresie wynika jedynie z zakazu zatrudniania w porze nocnej kobiet w ciąży, młodocianych i pracowników opiekujących się dziećmi do lat czterech bez zgody takiego pracownika.
Przykład 5.
Pracownik, który pracuje w systemie trzyzmianowym, zwrócił się do pracodawcy z prośbą o ustalenie mu czasu pracy zawsze na drugiej zmianie (od 16.00 do 24.00). Takie godziny pracy pozwolą mu na sprawowanie opieki nad dzieckiem (naprzemiennie z żoną).
Co to jest doba pracownicza?
Przez dobę należy rozumieć 24 kolejne godziny, poczynając od godziny, w której pracownik rozpoczyna pracę zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy (art. 128 § 3 pkt 1 k.p.).
Doba pracownicza nie jest równoznaczna z dobą astronomiczną, która rozpoczyna się o godz. 0.00 i trwa do godz. 24.00. Rozpoczęcie doby pracowniczej może przypadać na różne godziny, w zależności od harmonogramowych godzin rozpoczynania pracy przez pracowników. Doba pracownicza to jednak zawsze kolejne 24 godziny.
Definicja ta ma szczególne znaczenie, jeżeli chodzi o zapewnienie pracownikowi:
- zatrudnienia w prawidłowych dobowych i tygodniowych normach czasu pracy,
- nieprzerwanego odpoczynku dobowego (przysługującego pracownikowi w każdej dobie pracowniczej liczonej od rozpoczęcia pracy),
- nieprzerwanego odpoczynku tygodniowego (przysługującego w każdym tygodniu liczonym od pierwszego dnia okresu rozliczeniowego).
Doba pracownicza rozpoczyna się dla pracownika w godzinie rozpoczynania przez niego pracy w danym dniu i kończy po 24 godzinach.
Doba pracownicza jest zmienna – godziny wyznaczające ją mogą być zindywidualizowane dla poszczególnych pracowników oraz mogą się zmieniać w trakcie okresu rozliczeniowego.
Każda doba pracownicza obejmuje porę nocną.
Przykład 6.
Pracownik pracuje w podstawowym systemie czasu pracy (praca od poniedziałku do piątku) – tab. 2.
Doba pracownicza - przykład
Pracownik rozpoczyna pracę w poniedziałek o godz. 8.00 i wykonuje ją do godz. 16.00. Jego doba pracownicza rozpoczyna się w poniedziałek o godz. 8.00 i trwa do wtorku do godz. 8.00. Ponieważ, zgodnie z rozkładem czasu pracy, pracownik w kolejnych dniach rozpoczyna pracę o tej samej godzinie, tj. o 8.00, kolejne doby pracownicze będą rozpoczynały się bezpośrednio po sobie aż do piątkowej, której koniec przypadnie w sobotę o godz. 8.00. W niedzielę pracownik ma zaplanowany dzień wolny i nie występuje wtedy żadna doba pracownicza. Kolejna doba pracownicza rozpocznie się w najbliższym dniu pracy pracownika po tej niedzieli i o godzinie, na którą pracownik będzie miał zaplanowaną pracę.
Pismo Departamentu Prawnego Głównego Inspektoratu Pracy z dnia 2 czerwca 2008 r. w sprawie doby pracowniczej (sygn. GPP-302-4560-264/08/PE): „Dwukrotne lub częstsze rozpoczynanie pracy w tej samej dobie pracowniczej stanowi obejście przepisów o przerywanym systemie czasu pracy oraz może powodować pracę w godzinach nadliczbowych. Należy jednak przy tym podkreślić, że zmiana godziny rozpoczęcia dnia pracy powoduje w praktyce korektę rozkładu czasu pracy, dlatego rozpoczynanie kolejnych dniówek roboczych powinno być weryfikowane od momentu rozpoczęcia pracy w poprzedniej dobie pracowniczej”.
Przykład 7.
Pracownik zatrudniony jest w podstawowym systemie czasu pracy. W zakładzie nie jest wprowadzony ruchomy czas pracy. W poniedziałek pracownik miał wyznaczoną pracę w godzinach 8.00–16.00. We wtorek rozpoczął pracę o godzinie 7.00 i pracował do 15.00.
Takie rozplanowanie pracy jest nieprawidłowe i powoduje, że do doby poniedziałkowej należy pracownikowi zaliczyć czas pracy pomiędzy godz. 7.00 a 8.00, ponieważ doba poniedziałkowa zakończyła się we wtorek o godzinie 8.00.
Nie w każdym jednak przypadku podjęcie pracy w tej samej dobie pracowniczej będzie pracą w nadgodzinach. Do powstania godzin nadliczbowych nie dojdzie w sytuacji, gdy nie zostaną przekroczone normy czasu pracy lub przedłużony dobowy wymiar czasu pracy.
Przykład 8.
Pracownik pracuje w podstawowym systemie czasu pracy. W poniedziałek rozpoczął pracę o godzinie 15.00 i pracował do godziny 22.00. We wtorek rozpoczął pracę o godzinie 14.00 i pracował do 22.00.
W dobie poniedziałkowej pracownik łącznie przepracował 8 godzin (7 godzin w poniedziałek oraz 1 godzinę we wtorek od 14.00 do 15.00), nie doszło zatem do przekroczenia dobowej normy czasu pracy i pracy w nadgodzinach. Jednak praca we wtorek pomiędzy 14.00 a 15.00 stanowi naruszenie doby pracowniczej.
Problemu naruszenia doby pracowniczej nie będzie, gdy zmiana rozpoczynania godzin pracy nastąpi po dniu wolnym.
Pismo Głównego Inspektoratu Pracy z dnia 6 kwietnia 2009 r. w sprawie naruszenia doby pracowniczej po wolnym dniu (sygn. GPP-417-4560-19/09/PE/RP):
„Problem naruszenia doby pracowniczej nie wystąpi jednak w sytuacji, w której pracodawca w dniu przypadającym po dniu wolnym od pracy poleca pracownikowi przyjście do firmy o godzinie wcześniejszej niż godzina pierwotnie ustalona w harmonogramie czasu pracy”.
Przykład 9.
Pracownik pracuje w podstawowym systemie czasu pracy, praca od poniedziałku do soboty; dzień wolny z tytułu pięciodniowego tygodnia pracy wyznaczany jest indywidualnie (tab. 3).
Ponieważ czwartek był dla pracownika dniem wolnym od pracy, w piątek mógł rozpocząć pracę wcześniej niż o godzinie 14.00.
Nie będziemy mieć również do czynienia z naruszeniem doby pracowniczej w przypadku, gdy pracownik będzie zaczynał pracę o późniejszej godzinie niż poprzedniego dnia.
Przykład 10.
Pracownik pracuje w podstawowym systemie czasu pracy (praca od poniedziałku do piątku) (tab. 4).
Przy takim ułożeniu rozkładu czasu pracy kolejne doby będą się rozpoczynały i kończyły o różnych godzinach. Doba poniedziałkowa rozpocznie się o godz. 6.00, a wtorkowa o 7.00 i tak dalej. Każda z nich będzie trwała kolejne 24 godziny. Między poszczególnymi dobami pracownika pojawią się tzw. godziny „bezdobowe” (przerwa pomiędzy poprzednią a następną dobą pracowniczą). Oczywiste jest, że doba pracownicza nie ulega wydłużeniu do 25 godzin. Po prostu kolejna doba nie rozpoczyna się bezpośrednio po zakończeniu 24-godzinnej poprzedniej doby pracowniczej.
Zgodnie z art. 140 1 § 4 k.p., jeżeli w zakładzie pracy wprowadzono tzw. ruchomy czas pracy, to ponowne podjęcie pracy w tej samej dobie pracowniczej nie stanowi pracy w godzinach nadliczbowych.
| Poniedziałek | Wtorek | Środa | Czwartek | Piątek | Sobota | Niedziela |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 8.00–16.00 | 8.00–16.00 | 8.00–16.00 | 8.00–16.00 | 8.00–16.00 | W5 | Wn |
| Poniedziałek | Wtorek | Środa | Czwartek | Piątek | Sobota | Niedziela |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 14.00–22.00 | 14.00–22.00 | 14.00–22.00 | W5 | 10.00–18.00 | 10.00–18.00 | Wn |
| Poniedziałek | Wtorek | Środa | Czwartek | Piątek | Sobota | Niedziela |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 6.00–14.00 | 7.00–15.00 | 8.00–16.00 | 9.00–17.00 | 10.00–18.00 | W5 | Wn |
Doba pracownicza a 11-godzinny odpoczynek
Przy planowaniu pracy zmianowej trzeba także pamiętać, że w każdej dobie pracowniczej należy pracownikowi zapewnić co najmniej 11-godzinny nieprzerwany odpoczynek (art. 132 k.p). To powoduje, że pracownik w dobie roboczej może maksymalnie pracować 13 godzin (24 godziny doba – 11 godzin odpoczynek = 13 godzin praca).
Zasadę 11-godzinnego odpoczynku dobowego należy stosować, mając na uwadze pracę w normalnym (nominalnym wymiarze) oraz pracę w godzinach nadliczbowych przy zachowaniu 24-godzinnej doby pracowniczej.
Przykład 11.
Pracownik ma zaplanowaną pracę na drugiej zmianie w godzinach 18.00 do 6.00). Praca jest świadczona w równoważnym systemie czasu pracy. W poniedziałek i wtorek pracował zgodnie z rozkładem czasu pracy. W środę pracodawca wezwał go do pracy na godzinę 15.00, gdyż pracownik z pierwszej zmiany miał wypadek. W czwartek i piątek pracownik pracował zgodnie z rozkładem (tab. 5).
| Poniedziałek | Wtorek | Środa | Czwartek | Piątek | Sobota | Niedziela |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 18.00–6.00 | 18.00–6.00 | 15.00–6.00 | 18.00–6.00 | 18.00–6.00 | W5 | Wn |
Skutkiem wcześniejszego podjęcia pracy przez pracownika jest naruszenie wtorkowej doby pracowniczej – podjęcie pracy po raz drugi w tej samej dobie (trwa od 18.00 we wtorek do 18.00 w środę) – co daje 3 godziny nadliczbowe we wtorek. Dodatkowo odpoczynek dobowy pracownika wyniósł tylko 9 godzin (od 6.00 w środę do 15.00 w środę).
Należy zwrócić szczególną uwagę na to, że odpoczynek dobowy powinien przypadać w każdej dobie. Gdy nie będziemy o tym pamiętać, może się zdarzyć, że pomimo upływu co najmniej 11 godzin od zakończenia do rozpoczęcia pracy, 11-godzinny odpoczynek dobowy nie będzie zachowany.
Przykład 12.
Pracownik pracuje w środę w godzinach od 8.00 do 20.00. Na polecenie pracodawcy przepracował jeszcze 2 godziny, do 22.00. Następnie pracodawca wyznaczył pracownikowi 11-godzinny odpoczynek (od 22.00 w środę do 9.00 w czwartek). Pracownik podjął pracę w czwartek od 9.00 i pracował do 21.00. Chociaż pomiędzy jedną dniówką roboczą a drugą upłynęło 11 godzin, pracownik nie miał zapewnionego odpoczynku dobowego. Odpoczynek ten powinien w całości wypadać w obrębie jednej doby pracowniczej. W tym wypadku środowa doba pracownicza trwała od 8.00 w środę do 8.00 w czwartek – w tej dobie przypadało tylko 10 godzin odpoczynku, od godziny 22.00 do 8.00.
Wyjątki od zasady 11-godzinnego odpoczynku dobowego:
- pracownicy zarządzają w imieniu pracodawcy zakładem pracy (art. 132 § 2 pkt 1 k.p.);
- konieczność prowadzenia akcji ratowniczej dla ochrony życia lub zdrowia ludzkiego, ochrony mienia lub środowiska albo usunięcia awarii (art. 132 § 2 pkt 2 k.p.);
- stosowanie równoważnego systemu czasu pracy z możliwością przedłużenia dobowego wymiaru czasu pracy do 16 godzin lub 24 godzin na dobę (art. 136 § 2 i art. 137 k.p.).
Osobom określonym w punktach a) i b) przysługuje w okresie rozliczeniowym równoważny okres odpoczynku. Natomiast osobom określonym w punkcie c) przysługuje, bezpośrednio po każdym okresie wykonywania pracy w przedłużonym dobowym wymiarze czasu pracy, odpoczynek odpowiadający co najmniej liczbie przepracowanych godzin, niezależnie od 11-godzinnego odpoczynku dobowego.
Przykład 13.
Pracownik zatrudniony w równoważnym systemie czasu pracy (z możliwością wydłużenia dobowego wymiaru czasu pracy do 24 godzin). Pracował od 6.00 w środę do 6.00 w czwartek, przepracował 24 godziny. Najwcześniej do pracy może stawić się po upływie 24 godzin, czyli w piątek o 6.00.
Praca zmianowa a odpoczynek tygodniowy
Ściśle powiązany z dobą pracowniczą i odpoczynkiem dobowym jest odpoczynek tygodniowy.
Pracodawca zobowiązany jest zapewnić pracownikowi, co do zasady, minimalny 35-godzinny odpoczynek tygodniowy, który obejmuje co najmniej 11-godzinny odpoczynek dobowy (art. 133 § 1 k.p.).
Powyższa zasada nie dotyczy (wyjątki od reguły):
- pracowników zarządzających w imieniu pracodawcy zakładem pracy,
- przypadków konieczności prowadzenia akcji ratowniczej dla ochrony życia lub zdrowia ludzkiego, ochrony mienia lub środowiska albo usunięcia awarii,
- pracowników zmianowych, w przypadku zmiany pory wykonywania pracy przez pracownika w związku z jego przejściem na inną zmianę zgodnie z ustalonym rozkładem czasu pracy.
W tych sytuacjach tygodniowy nieprzerwany odpoczynek może obejmować mniejszą liczbę godzin, ale nie może być krótszy niż kolejne 24 godziny (art. 133 § 2 k.p.).
Tygodniowy odpoczynek, co do zasady, powinien przypadać w niedzielę.
W związku z tym, że odpoczynek tygodniowy zawiera w sobie odpoczynek dobowy z ostatniej przepracowanej przez pracownika doby, rozpoczyna się on w momencie zakończenia dniówki roboczej, np. pracownik zakończył pracę w piątek o godzinie 22.00. Jego odpoczynek dobowy i tygodniowy rozpoczął się o godzinie 22.00. Odpoczynek tygodniowy trwa albo do momentu zakończenia tygodnia pracowniczego, albo do rozpoczęcia pracy w następnej dniówce (jeżeli odpoczynek tygodniowy przypada w trakcie tygodnia).
Przykład 14.
Pracownik pracuje na zmiany. W zakładzie pracy obowiązują miesięczne okresy rozliczeniowe. Ponieważ pierwszy dzień czerwca wypada w środę, wszystkie tygodnie pracownicze będą trwały od środy do wtorku. Odpoczynek tygodniowy liczony jest od godziny 6.00 w sobotę do 6.00 w poniedziałek. Pracownik miał zapewnione 48 godzin odpoczynku tygodniowego (tab. 6).
Skrócony odpoczynek tygodniowy jest wyjątkiem od reguły co najmniej 35-godzinnego odpoczynku tygodniowego. W przypadku pracowników zmianowych dotyczyć to będzie sytuacji, gdy pracownik będzie z pracy na „wyższej zmianie” przechodził na pracę na „zmianie niższej”.
Przykład 15.
W grudniu pracownik ma zaplanowaną pracę w sposób pokazany w tab. 7.
Pracownik w niedzielę 11 grudnia zakończył pracę o godzinie 6.00 na trzeciej zmianie, a następnie podjął zatrudnienie na pierwszej zmianie 12 grudnia o godzinie 6.00. Jego odpoczynek tygodniowy wyniósł 24 godziny.
Przykład 16.
W grudniu zaplanowano pracownikowi pracę (tab. 8).
Pracodawca udzielił pracownikowi odpoczynku w ostatnim dniu tygodnia pracowniczego, tj. 7 grudnia, w środę. Niestety takie ułożenie grafiku nie zapewni pracownikowi minimalnego 24-godzinnego odpoczynku. Praca, którą podjął pracownik we wtorek o 22.00, zakończy się w środę o 6.00 rano, a tydzień pracowniczy zakończy się również w środę o 24.00. Pracownik będzie miał tylko 18 godzin odpoczynku tygodniowego, pomimo tego że w rzeczywistości będzie odpoczywał 24 godziny.
Odpowiedź Państwowej Inspekcji Pracy z dnia 28 stycznia 2009 r. na pytanie „Rzeczpospolitej” w sprawie doby pracowniczej i dobowego odpoczynku pracowników zatrudnionych w systemie pracy zmianowej: „Jednak oprócz obowiązku zachowania w każdej dobie tego 11-godzinnego nieprzerwanego odpoczynku, pracodawca ma obowiązek sporządzać harmonogram czasu pracy. Ma tego dokonywać tak, aby pojedyncze zmiany robocze przypadały zawsze w jednej dobie pracowniczej”.
Przykład 17.
Listopad 2016 r.
Zmiany:
I – od 6.00 do 14.00
II – od 14.00 do 22.00
III – od 22.00 do 6.00
Limit miesiąca: 160 godzin. Podstawowy czas pracy.. (tab. 9 i10).
| Środa | Czwartek | Piątek | Sobota | Niedziela | Poniedziałek | Wtorek |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
| 22.00–6.00 | 22.00–6.00 | 22.00–6.00 | W5 | Wn | 6.00–14.00 | 6.00–14.00 |
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Czw. | Pt. | Sb. | Niedz. | Pn. | Wt. | Śr. | Czw. | Pt. | Sb. | Niedz. | Pn. | Wt. | Śr. |
| II | W5 | W5 | Wn | III | III | III | III | III | III | Wn | I | I | I |
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Czw. | Pt. | Sb. | Niedz. | Pn. | Wt. | Śr. | Czw. | Pt. | Sb. | Niedz. | Pn. | Wt. | Śr. |
| III | III | III | III | III | III | Wn | I | I | I | I | W5 | W5 | Wn |
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Wt. | Śr. | Czw. | Pt. | Sb. | Niedz. | Pn. | Wt. | Śr. | Czw. | Pt. | Sb. | Niedz. | Pn. | Wt. |
| Wś | III | III | III | III | Wn | I | I | I | I | Wś | W5 | Wn | W5 | II |
| 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Śr. | Czw. | Pt. | Sb. | Niedz. | Pn. | Wt. | Śr. | Czw. | Pt. | Sb. | Niedz. | Pn. | Wt. | Śr. |
| II | II | Wn | II | II | W5 | III | III | III | III | W5 | Wn | I | I | I |
